در یكی ازماموریتها پس از دستگیری و فرستادن به زندان حكم اعدام او صادر میشود. شب قبل از اعدام در حالیكه از شدت اضطراب مدام درسلول خود قدم میزده است تصمیم میگیرد سیگاری بكشد. از آنجا كه خودش كبریتی برای روشن كردن سیگار نداشته از نگهبان درخواست میكند. نگهبان كبریتی را روشن میكند و به سمت او می آورد. ناگهان اگزوپری به گفته خودش شاید از ترس یا هیجان در حالیكه به چشمان نگهبان مینگریسته لبخندی میزند! نگهبان هم لبخند میزند و به چشمان او زل میزند و این سرآغاز دوستی كوتاهی میشود كه دقایقی بیشتر دوام نمی آورد. نگهبان از او میپرسد بچه داری؟ و او هم عكس خانواده اش را به او نشان میدهد. نگهبان هم همین كار را میكند. اگزوپری در این خاطره از این فرد به عنوان انسان تعبیر میكند و نه نگهبان! به نگهبان میگوید میترسم هرگز خانواده ام را نبینم! و نگهبان نیز همین جمله را به او میگوید. در حالیكه چشمان هر دو پر از اشك شده است. نگهبان تصمیم عجیبی میگیرد و درب سلول را باز میكند و زندانی خود را به بیرون زندان هدایت میكند و او را آزاد میكند!!! نویسنده اعتقاد دارد لبخند بدون حسابگری و برنامه ریزی پل ارتباطی بین انسان ها است.                                            

Les femmes sont sur la terre

Pour tout idéaliser ;

L’univers est un mystère

Que commente leur baiser

C’est l’amour qui, pour ceinture,

A l’onde et le firmament,

Et dont toute la nature,

N’est, au fond que l’ornement.

Tout ce qui brille, offre à l’âme

Son parfume ou sa couleur ;

Si Dieu n’avait fait la femme,

Il n’aurait pas fait la fleur.

A quoi bon vos étincelles,

Bleus saphirs,  sans les yeux doux ?

Les diamants, sans les belles,

Ne sont plus que des cailloux ;

Et, dans les charmilles vertes,

Les roses dorment debout,

Et sont des bouches ouvertes

Pour ne rien dire du tout.

Tout objet qui charme ou rêve

Tient des femmes sa clarté ;

La perle blanche, sans Eve,

Sans toi, ma fière  beauté,

Ressemblant, tout enlaidie,

A mon amour qui te fuit,

N’est plus que la maladie

D’une bête dans la nuit.

Victor Hugo